Na osnovu člana 193. stav 2. tač. 4. do 15. Zakona o policiji ("Službeni glasnik Republike Srbije", broj 101/05),
Ministar unutrašnjih poslova donosi

PRAVILNIK

O POLICIJSKIM OVLAŠĆENjIMA

(Objavljen u "Sl. glasniku RS", br. 54 od 27. juna 2006)

I. OSNOVNE ODREDBE

Član 1.

Ovim pravilnikom bliže se uređuju Zakonom o policiji određena pitanja koja se odnose na pojedina policijska ovlašćenja utvrđena tim zakonom, i to na upozorenje i naređenje, proveru i utvrđivanje identiteta lica i identifikaciju predmeta, pozivanje, dovođenje, zadržavanje lica i privremeno ograničenje kretanja, pregled prostorija, objekata i dokumentacije i protivteroristički pregled, zaustavljanje i pregledanje lica, predmeta i saobraćajnih sredstava, obezbeđenje i pregled mesta događaja, javno raspisivanje nagrade, poligrafsko testiranje, traganje za licima i predmetima i na zaštitu žrtava krivičnih dela i drugih lica.
Policijska ovlašćenja iz stava 1. ovog člana primenjuju se pod zakonom utvrđenim uslovima za primenu svih ovlašćenja (opšti uslovi) i za primenu pojedinih od tih ovlašćenja (posebni uslovi). Ispunjenost opštih i posebnih uslova policijski službenik procenjuje pre primene svakog od ovih policijskih ovlašćenja.

II. NAČIN PRIMENE OVLAŠĆENjA ZA DAVANjE UPOZORENjA I IZDAVANjE NAREĐENjA

1. Upozorenje

Član 2.

Policijski službenik davanjem upozorenja licu ukazuje da ono svojim ponašanjem, delovanjem ili propuštanjem određene radnje može da dovede u opasnost svoju bezbednost ili bezbednost drugog lica ili bezbednost imovine ili do izvršenja krivičnog dela ili prekršaja, odnosno do nastanka drugih štetnih posledica.

Član 3.

Policijski službenici upozorenja daju usmeno, pisano ili korišćenjem primerenih sredstava, a mogu da ih daju i preko sredstava javnog informisanja.
Upozorenja moraju da budu jasna, kratka i nedvosmisleno izražena, uz navođenje ponašanja, okolnosti i pojava koje ugrožavaju živote ljudi, bezbednost i imovinu ili predstavljaju neposrednu opasnost, odnosno mogu da izazovu druge štetne posledice.
Kad upozorenje primenjuju prema državnim i drugim organima, privrednim društvima i organizacijama policijski službenici upozoravaju odgovorno lice ili zaposlenog koji je prisutan.

2. Naređenje

Član 4.

Policijski službenik izdavanjem naređenja obavezuje lice na određeno ponašanje, delovanje ili propuštanje određene radnje u slučajevima utvrđenim Zakonom o policiji.
Policijski službenik pre izdavanja naređenja upozorava lice da će u slučaju nepostupanja po naređenju, odnosno odbijanja postupanja po naređenju, upotrebiti zakonom predviđeno sredstvo prinude.
Policijski službenik može narediti samo ono ponašanje, delovanje ili propuštanje određene radnje od koje direktno zavisi obavljanje policijskog posla, i to samo za vreme koje je neophodno za obavljanje tog posla.

Član 5.

Naređenja se po pravilu izdaju neposredno i usmeno, a po potrebi i pisano ili preko sredstava javnog informisanja. Naređenja se izdaju i uz upotrebu telekomunikacionih sredstava, svetlosnih ili zvučnih znakova, signalima ili na drugi pogodan način. Naređenja moraju biti zakonita, razumljiva i kratka.
Policijski službenici izdaju naređenja pojedincima, kao i državnim i drugim organima, privrednim društvima, preduzetnicima, organizacijama i grupama, tako što naređenje izdaju odgovornom licu, odnosno zaposlenom koji je prisutan.
Naređenjem se određuje šta ko mora da učini ili od koje činidbe mora da se uzdrži i kakve mere će biti preduzete prema onome ko se ne bude ponašao po naređenju.
Ako lice kome je policijski službenik naredio preduzimanje ili propuštanje određenih radnji ili delatnosti iz neopravdanih razloga ne postupi po naređenju policijskog službenika i zbog toga zakonite obaveze nije moguće izvršiti, policijski službenik može prema tom licu da upotrebi sredstva prinude.
Ako odgovorno lice ili zaposleni ne izvrši naređenje policijski službenik, postupajući u skladu sa zakonskim ovlašćenjima, obezbeđuje izvršenje naređenja i o tome obaveštava odgovorno lice ili drugi nadležni organ.

III. NAČIN PROVERE I UTVRĐIVANjA IDENTITETA LICA I IDENTIFIKACIJE PREDMETA

1. Provera identiteta lica

Član 6.

Policijski službenik vrši proveru identiteta lica uvidom u ličnu kartu, vozačku dozvolu, putnu ili drugu javnu ispravu sa fotografijom izdatu od strane nadležnog državnog organa.
Provera identiteta lica koje nije dužno da ima javnu ispravu iz stava 1. ovog člana može da se izvrši i uvidom u drugu ispravu sa fotografijom.
Provera identiteta lica koje nema kod sebe javnu ispravu iz stava 1. ovog člana može da se izvrši i na osnovu izjave lica čiji je identitet proveren, a ako se proverava identitet lica čije je prebivalište u blizini provera se može izvršiti i u stanu tog lica.
Prilikom provere identiteta lica policijski službenik mora da bude spreman da spreči eventualni napad ili bekstvo lica čiji se identitet proverava.

Član 7.

O osnovanosti zahteva za proveru identiteta i dostavljanje podataka službenim licima državnih organa i drugim subjektima sa javnim ovlašćenjima odlučuje policijski službenik.
Na osnovan zahtev drugog lica policijski službenik može da proverava identitet određenog lica ako je očigledno da ostvarivanje prava podnosioca zahteva ili drugog lica zavisi od provere identiteta određenog lica.
Policijski službenik je dužan da obrazloži razloge proveravanja identiteta ako lice to zahteva.

Član 8.

Stranac dokazuje svoj identitet stranom putnom ispravom, putnom ispravom za stranca, putnim listom kojim se dozvoljava ulazak u zemlju, ličnom kartom za stranca ili drugom javnom ispravom sa fotografijom na osnovu koje je moguće proveriti njegov identitet.

2. Utvrđivanje identiteta lica

Član 9.

Utvrđivanjem identiteta lica utvrđuju se pravna, stvarna i telesna svojstva po kojima se lice razlikuje od drugih lica.
Utvrđivanje identiteta lica vrši se u slučajevima kad se identitet ne može utvrditi proverom, kad postoji sumnja u verodostojnost isprava ili izjava ili na zahtev suda, javnog tužioca ili drugog nadležnog organa. Utvrđuje se i identitet nepoznatog leša.

Član 10.

Utvrđivanje identiteta lica vrši se metodima i sredstvima kriminalističke tehnike i taktike, primenom medicinskih i drugih odgovarajućih postupaka, i to:
1) proverom podataka o statusu lica uvidom u javne isprave, matične knjige rođenih, venčanih i umrlih i u druge službene evidencije;
2) uzimanjem otisaka papilarnih linija i upoređivanjem sa postojećim otiscima;
3) fotografisanjem i upoređivanjem fotografije sa ranijim fotografijama;
4) izjavom lica koja mogu izvršiti prepoznavanje - neposredno ili pokazivanjem fotografija odeće, obuće i drugih predmeta koji mogu poslužiti za utvrđivanje identiteta;
5) pomoću ličnog opisa;
6) pomoću DNK analize;
7) drugim raspoloživim metodima, kao što su grafološko veštačenje, analiza glasa, zubna formula i druge.
Metodi i postupci iz stava 1. tač. 2, 6. i 7. ovog člana mogu se primenjivati prilikom utvrđivanja identiteta lica za koje postoje osnovi sumnje da je izvršilo krivično delo ili