Na osnovu člana 82 stav 1 tač. 2 i 17 i člana 91 stav 2 Ustava Crne Gore, Skupština Crne Gore 24. saziva, na sedmoj sjednici prvoj redovnog (proljećnjeg) zasijedanja u 2011. godini, dana 22. juna 2011. godine, donijela je

Zakon

o potvrđivanju Međunarodne konvencije za zaštitu svih lica od prisilnog nestanka

(Objavljeno u "Sl. listu cg - međunarodni ugovori", br. 8 od 01 jula 2011)

Član 1

Potvrđuje se Međunarodna konvencija za zaštitu svih lica od prisilnog nestanka, usvojena 20. decembra 2006. godine u Njujorku, u originalu na engleskom jeziku.

Član 2

Tekst konvencije iz člana 1 ovog zakona, u originalu na engleskom jeziku i u prevodu na crnogorski jezik glasi:
Međunarodna konvencija za zaštitu svih lica od prisilnog nestanka
Preambula
Države ugovornice ove konvencije,
Uzimajući u obzir obavezu država da, shodno Povelji Ujedinjenih nacija, promovišu univerzalno poštovanje i zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda,
Imajući u vidu Opštu deklaraciju o ljudskim pravima,
Pozivajući se na Međunarodni pakt o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima, Međunarodni pakt o graanskim i političkim pravima i druge relevantne međunarodne instrumente iz oblasti ljudskih prava, humanitarnog prava i međunarodnog krivičnog prava,
Pozivajući se nadalje na Deklaraciju o zaštiti svih lica od prisilnog nestanka koju je Generalna skupština Ujedinjenih nacija usvojila u rezoluciji 47/133 dana 18. decembra 1992. godine,
Svjesne krajnje ozbiljnosti prisilnog nestanka, koji predstavlja krivično djelo i, u određenim okolnostima definisanim međunarodnim pravom, zločin protiv čovječnosti,
Odlučne da spriječe prisilne nestanke i suzbijaju nekažnjivost za krivično djelo prisilnog nestanka,
Uzimajući u obzir pravo svakog lica da ne bude podvrgnuto prisilnom nestanku, pravo žrtava na pravdu i obeštećenje,
Potvrđujući pravo svake žrtve da sazna istinu o okolnostima prisilnog nestanka i sudbinu nestalog lica, i pravo na slobodu da traži, prima i daje informacije u tom cilju,
Saglasile su se o sljedećim članovima:

Dio I

Član 1

1. Niko ne smije biti podvrgnut prisilnom nestanku.
2. Ne može se pozivati na bilo kakve izuzetne okolnosti, bilo to ratno stanje ili ratna opasnost, unutrašnja politička nestabilnost ili bilo kakvo drugo vanredno stanje, da bi se opravdao prisilni nestanak.

Član 2

Za svrhe ove konvencije, prisilni nestanak znači hapšenje, pritvor, otmicu ili bilo koji drugi oblik lišenja slobode od strane predstavnika države ili od strane bilo kojih lica ili grupa lica koji rade po ovlašćenju države, uz podršku države ili uz njenu prećutnu saglasnost, odbijajući pri tome da priznaju da je lice lišeno slobode ili tajeći sudbinu ili mjesto boravka nestalog lica, čime se to lice stavlja izvan pravne zaštite.

Član 3

Svaka država ugovornica preduzima odgovarajuće mjere da ispita djela iz člana 2 koja su učinila lica bez ovlašćenja, podrške ili prećutne saglasnosti države i da za to odgovorna lica privede pravdi.

Član 4

Svaka država ugovornica preduzima potrebne mjere da osigura da prisilni nestanak predstavlja krivično djelo u skladu sa krivičnim zakonom te države.

Član 5

Rasprostranjeno ili sistematsko činjenje prisilnih nestanaka predstavlja zločin protiv čovječnosti prema važećem međunarodnom pravu i povlaci za sobom posljedice predviđene u skladu sa važećim međunarodnim pravom.

Član 6

1. Svaka država preduzima potrebne mjere da krivično odgovornim smatra najmanje:
(a) svako lice koje učini, naredi, navodi ili podstiče na činjenje, pokuša da učini, saučesnik je ili učestvuje u prisilnom nestanku;
(b) pretpostavljeno lice koje je:
(i) znalo, ili je svjesno zanemarilo informaciju koja je jasno navodila, da su njemu/njoj stvarno podređena lica činila ili imala namjeru da učine krivično djelo prisilnog nestanka;
(ii) bilo stvarno odgovorno ili imalo kontrolu nad aktivnostima koje se tiču krivičnog djela prisilnog nestanka; i
(iii) propustilo da preduzme sve potrebne i primjerene mjere u okviru svoje nadležnosti da spriječi ili suzbije krivično djelo prisilnog nestanka ili da preda slučaj nadležnim organima u cilju istrage i krivičnog gonjenja;
(c) tačka (b) ovog člana ne dovodi u pitanje više standarde odgovornosti koji važe u skladu sa relevantnim međunarodnim pravom u odnosu na vojnog komandanta ili lice koje je stvarno vršilo funkciju vojnog komandanta.
2. Ne postoji naređenje ili instrukcija koju izdaje bilo koji državni organ, civilni, vojni ili drugi, na koje se može pozvati da se opravda krivično djelo prisilnog nestanka.

Član 7

1. Svaka država ugovornica dužna je da učini da se za krivično djelo prisilnog nestanka propisuju odgovarajuće kazne uzimajući pri tome u obzir krajnju ozbiljnost djela.
2. Svaka država ugovornica može da utvrdi:
(a) olakšavajuće okolnosti, naročito za lica koja, budući da su bila umiješana u krivično djelo prisilnog nestanka, stvarno doprinesu da žrtve ostanu u životu ili omoguće da se rasvijetle slučajevi prisilnog nestanka ili da se identifikuju učinioci prisilnog nestanka;
(b) ne dovodeći u pitanje druge krivične postupke, otežavajuće okolnosti, naročito u slučaju smrti nestalog lica ili u slučaju da je prisilni nestanak učinjen nad ženama za vrijeme trudnoće, maloljetnim licima, licima sa invaliditetom ili drugim naročito ranjivim licima.

Član 8

Izuzetno od člana 5,
1. država ugovornica koja primjenjuje zastaru u pogledu prisilnog nestanka preduzima neophodne mjere da osigura da je zastarijevanje za krivični postupak:
(a) dugog trajanja i srazmjerno krajnjoj ozbiljnosti ovog krivičnog djela;
(b) počinje od trenutka kad je krivično djelo učinjeno, uzimajući u obzir njegovo produženo trajanje.
2. Svaka država ugovornica garantuje žrtvama prisilnog nestanka pravo na djelotvoran pravni lijek tokom perioda zastarijevanja.

Član 9

1. Svaka država ugovornica preduzima potrebne mjere da ustanovi da je u okviru svojih nadležnosti nadležna za krivično djelo prisilnog nestanka:
(a) kad je krivično djelo učinjeno na teritoriji koja je u nadležnosti države ili na brodu ili vazduhoplovu registrovanim u toj državi;
(b) kad je pretpostavljeni učinilac državljanin te države;
(c) kad je nestalo lice državljanin te države i kad ta država ugovornica smatra to shodnim.
2. Svaka država ugovornica tako e preduzima mjere koje mogu biti potrebne da ustanovi u okviru svojih nadležnosti nadležnost u pogledu krivičnog djela prisilnog nestanka kad se pretpostavljeni učinilac nalazi na teritoriji koja je u njenoj nadležnosti, izuzev ukoliko učinioca ne izruči ili preda drugoj državi u skladu sa svojim međunarodnim obavezama ili ga preda nekom međunarodnom krivičnom sudu čiju nadležnost priznaje.
3. Konvencijom se ne isključuje nijedna dodatna krivična nadležnost koja je u skladu sa domaćim zakonom.

Član 10

1. Ako nakon ispitivanja dostupnih podataka ustanovi da okolnosti tako nalažu, svaka država ugovornica na čijoj se teritoriji nalazi lice za koje postoji sumnja da je učinilo krivično djelo prisilnog nestanka određuje tom licu pritvor ili preduzima druge zakonske mjere kojima se osigurava prisustvo lica. Pritvor i druge zakonske mjere moraju biti predviđene zakonom te države i mogu se primjenjivati samo u onom trajanju