Na osnovu člana 16. stav 1. tač. c) i d), člana 18. st. 2. i 3., člana 47. Zakona o državnoj službi u institucijama Bosne i Hercegovine ("Službeni glasnik BiH", broj 12/02, 19/02, 8/03, 35/03, 4/04, 17/04, 26/04, 37/04, 48/05, 2/06, 32/07, 43/09, 8/10 i 40/12) i člana 17. Zakona o Vijeću ministara Bosne i Hercegovine ("Službeni glasnik BiH", broj 30/03, 42/03, 81/06, 76/07, 81/07, 94/07 i 24/08), Vijeće ministara Bosne i Hercegovine, na 47. sjednici održanoj 25.04.2013. godine, donijelo je

ODLUKU

O USLOVIMA ZA KORIŠTENjE PRAVA NA NEPLAĆENO ODSUSTVO I NA RAD SA SKRAĆENIM RADNIM VREMENOM

(Objavljeno u "Sl. glasnik BiH", br. 38 od 20 maja 2013)

DIO PRVI - UVODNE ODREDBE

(Predmet odluke)

Član 1.

Ovom odlukom uređuju se uslovi i način pod kojim državni službenik u institucijama Bosne i Hercegovine (u daljem tekstu: državni službenik) može ostvariti pravo na neplaćeno odsustvo i pravo na rad sa skraćenim radnim vremenom, kao i prestanak ostvarivanja ovih prava.

(Obim primjene)

Član 2.

Odredbe ove odluke odnose se na državne službenike.

DIO DRUGI - PRAVO NA NEPLAĆENO ODSUSTVO

(Neplaćeno odsustvo po sili zakona)

Član 3.

(1) Neplaćeno odsustvo po sili zakona nastupa u jednom od sljedećih slučajeva:
a) kada je državnom službeniku, koji nije rukovodeći državni službenik, potvrđena kandidatura za javnu funkciju na koju se bira direktno ili indirektno u bilo kojem zakonodavnom ili izvršnom organu vlasti, ili je imenovan na položaj u bilo kojem zakonodavnom ili izvršnom organu vlasti, na bilo kom nivou u Bosni i Hercegovini (u daljem tekstu: BiH);
b) kada je državni službenik, koji nije rukovodeći državni službenik, imenovan na radno mjesto sekretara Zajedničke službe Parlamentarne skupštine BiH ili domova u Parlamentarnoj skupštini BiH, ili za savjetnika, u smislu odredaba Zakona o državnoj službi u institucijama Bosne i Hercegovine (u daljem tekstu: Zakon).
(2) Neplaćeno odsustvo iz tačke a) stava (1) ovog člana otpočinje danom potvrđivanja kandidature ili imenovanja, a u slučaju iz tačke b) stava (1) ovog člana, danom preuzimanja dužnosti.

(Neplaćeno odsustvo na lični zahtjev)

Član 4.

(1) Neplaćeno odsustvo može se odobriti državnom službeniku u trajanju od najviše tri mjeseca, u sljedećim slučajevima:
a) bolest užeg člana porodice;
b) posjeta bolesnom članu uže porodice izvan mjesta boravka;
c) rješavanje stambenog pitanja u slučaju elementarne nepogode;
d) udovoljavanje vjerskim potrebama, e) izdržavanje kazne zatvora, koja za posljedicu nema prestanak radnog odnosa;
f) drugi opravdani razlozi.
(2) Ukupno trajanje neplaćenog odsustva po osnovu iz stava (1) ovog člana ne može preći pet mjeseci u dvije uzastopne godine.
(3) Iznimno, neplaćeno odsustvo može se odobriti državnom službeniku u trajanju dužem od rokova propisanih u st. (1) i (2) ovog člana, u sljedećim slučajevima:
a) školovanje koje nije obuhvaćeno organizovanim oblicima obuke koju provode institucije BiH, a koje doprinosi usavršavanju državnog službenika za obavljanje poslova u državnoj službi;
b) boravak u inostranstvu radi spajanja porodice, ukoliko bračni ili vanbračni partner državnog službenika boravi u inostranstvu po osnovu odluke nadležnog organa ili institucije BiH ili nadležnog entitetskog organa ili nadležnog organa Brčko Distrikta BiH.
(4) Trajanje neplaćenog odsustva u slučaju iz tačke a) stava (3) ovog člana ne može trajati duže od dvije godine, a u slučaju iz tačke b) stava (3) ovog člana, ne može trajati duže od četiri godine.

(Pojam člana uže porodice)

Član 5.

Pod članom uže porodice, u smislu ove odluke, smatraju se: bračni i vanbračni drug, dijete (bračno, vanbračno, usvojeno, pastorče i dijete bez roditelja uzeto na izdržavanje), roditelji (otac, majka, očuh, maćeha, usvojilac i hranitelj), djed i baka (po ocu i majci), brat i sestra.

(Ograničenja u primjeni kod rukovodećih državnih službenika)

Član 6.

(1) Rukovodeći državni službenik ne može koristiti pravo na neplaćeno odsustvo iz člana 3. i člana 4. stav (3) tač. a) i b) ove odluke, te rješenje kojim se takvo odsustvo odobrava ne proizvodi pravno djejstvo.
(2) U slučajevima iz člana 4. stav (1) ove odluke rukovodećem državnom službeniku može se odobriti neplaćeno odsustvo najduže do tri mjeseca.

DIO TREĆI - PRAVO NA RAD SA SKRAĆENIM RADNIM VREMENOM

(Rad sa skraćenim radnim vremenom)

Član 7.

(1) Državnom službeniku, osim sekretara sa posebnim zadatkom, može se odobriti rad sa radnim vremenom kraćim od punog radnog vremena (skraćeno radno vrijeme), ako institucija BiH u kojoj državni službenik radi ocijeni da ima uslova za takvim radom, s tim da to radno vrijeme ne može biti manje od tri sata u toku radnog dana.
(2) Državnom službeniku, iz stava (1) ovog člana, može se odobriti rad sa skraćenim radnim vremenom, pod uslovima:
a) smanjene radne sposobnosti državnog službenika;
b) radi njege bolesnog djeteta ili djeteta sa posebnim potrebama;
c) radi njege člana uže porodice;
d) udovoljavanje vjerskim potrebama;
e) ako trenutni obim poslova radnog mjesta ne zahtijeva rad sa punim radnim vremenom.
(3) Prilikom rada sa skraćenim radnim vremenom, državni službenik radi sve radne dane u sedmici pri čemu mu se radno vrijeme skraćuje, a institucija rješenjem kojim se odobrava rad sa skraćenim radnim vremenom utvrđuje njegov režim rada.
(4) Prilikom rada sa skraćenim radnim vremenom, državni službenik ostvaruje prava i obaveze državnog službenika koji radi sa punim radnim vremenom, s tim što ta prava i obaveze ostvaruje u obimu koji zavisi od dužine skraćenog radnog vremena, odnosno srazmjerno broju sati utvrđenog radnog vremena.
(5) Ako skraćeno radno vrijeme traje manje od pet sati u toku radnog dana, u tom slučaju državni službenik nema pravo na dnevni odmor u toku radnog dana, a ima pravo na topli obrok u visini od 50% od punog dnevnog iznosa toplog obroka.
(6) Prilikom odobravanja rada sa skraćenim radnim vremenom, utvrđuje se trajanje takvog statusa, odnosno prestanak razloga rada po osnovu prava na skraćeno radno vrijeme.

(Radni odnos kod drugog poslodavca i sukob interesa)

Član 8.

(1) Državni službenik koji radi sa skraćenim radnim vremenom, može